Κάτι διαφορετικό και καινούριο… Ο φίλος μας από τους «Γλαρόλυκους» γράφει και μουσικούλα πέρα από κείμενα! Σκεφτήκαμε λοιπόν στο παρακάτω κομμάτι να γράψω εγώ ένα κείμενο να το συνοδεύσει. Πώς σας φαίνεται;
Είχε φορέσει τα ρούχα που ταίριαζαν στην εποχή ώστε να μην ξεχωρίζει. Ο στόχος του ήταν συγκεκριμένος. Πήγε στο σταθμό του τρένου και προσπέρασε τον κόσμο που πηγαινοερχόταν στην αποβάθρα περιμένοντας είτε το τρένο για να φύγουν, είτε τους δικούς τους ανθρώπους να έρθουν.
Ήταν τόσο συγκεντρωμένος που από ένα σημείο και μετά δεν άκουγε καν την οχλαγωγία του κόσμου. Ήταν η πρώτη του αποστολή αυτού του είδους και είχε τόσο άγχος που σε κάθε του βήμα άκουγε τους χτύπους της καρδιάς του.
Πού και πού κάποιος μπορεί να τον σκούνταγε μα εκείνος συνέχιζε χωρίς ν’ ακούει τις τυπικές ευγένειες. Του φάνηκε ατελείωτος ο δρόμος μέχρι να την συναντήσει.
Δεν ήξερε πώς θ’ αντιδράσει όταν την δει. Δεν ήξερε αν θα μπορέσει να φέρει την αποστολή εις πέρας. Όλα εξαρτώνταν από εκείνον. Από εκείνη την στιγμή. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο παρελθόν και η πρώτη αποστολή ήταν τόσο ξεκάθαρη όσο και οδυνηρή.
Έπρεπε να την σκοτώσει. Μία σφαίρα στο κεφάλι. Στα γρήγορα. Χωρίς να πει τίποτα. Δεν είχε τον χρόνο να τ’ αναλύσει. Δεν είχε τον χρόνο να το σκεφτεί. Μία σφαίρα. Έπρεπε να στοχεύσει σωστά διότι τ’ όπλο του “κλώτσαγε”. Μία σφαίρα.
Την είδε. Ακριβώς εκεί που είχαν υπολογίσει. Σήκωσε τ’ όπλο καθώς εκείνη γυρνούσε προς το μέρος του. Μια σφαίρα κατευθείαν στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού. Η καρδιά της σταμάτησε ακαριαία και το ίδιο και η δική του.
Μια στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματά τους πριν το μοιραίο χτύπημα και τον κοίταξε σαν να τον αναγνώρισε κι ας μην είχαν συναντηθεί ακόμα στον δικό της χρόνο.
Απ’ ότι φαίνεται μια μάνα θα αναγνώριζε τον γιο της ακόμα κι αν δεν είχε γεννηθεί ακόμα…
Κανελλία 